مالیخولیایی

امروز هم دوباره اسمون شهرم برفیست . روزهایی که برف میاد یاد پیرزنهای تو قصه ها میوفتم که موهای بلند سفیدی داشتن و گیس میبافتن . شهرم سفید پوش شده ای کاش هیچ رد پایی هیچ رد چرخ ماشینی که سعی داره سر نخوره روی برفها نبود و همین طور سفید سفید باقی موند اما نمیشه. من مثل همیشه با یک لیوان چایی داغ پشت پنجره ایستادم و به دونه های  سفید و ریز برف نگاه میکنم. خدایا شکرت بخاطر اینکه زندم سالمم میتونم ثانیه های زندگی رو لمس کنم و بفکر سال اینده این وقتها باشم . هر موقع حالم خیلی بد میشه غر نمیزنم و بخودم میگم اینم میگذره لذت ببر وقتی صبحها دیر بیدار میشم استرس ندارم با خودم میگم بزار از این لحظه ها استفاده کنم که بعدا کم خوابیدم خودم رو دعوا نکنم چرا قبلا استفاده نکردم  کلا یک ادم دیگه ی شدم خیلی بیخیال و خیلی از مسایل برام پیش پا افتاده شده هر چیزی که به خودم و جوجه ربط داره فقط برام مهم همین تو دنیای عجیبی سیر میکنم یکطرفش نوید ایندست و یک سمتش استرس و نگرونی درباره سلامتی جوجه . همین دوگانگی شرایط رو جالب کرده . 

بعضی وقتها میرم توی رویا. خودم رو میبینم با جوجه ی که بزرگ شده و کلاس اول میره برف مدرسه ها رو تععطیل کرده و ما خوشحال از این موضوع لباسهای گرم پوشیدیم و داریم برف بازی میکنیم و در اخر منتظر اقای پدر هستیم. رویای شیرینیه. توش امید و ارزو موج میزنه   

همیشه تو ذهنم خودم رو با دو تا جوجه تصور میکردم که توی خونه از هر طرف سرک میکشن و اصرار دارن باهام درباره مشغولیاتشون بگن و من جدی باید برخورد کنم اما گذاشتم شب که اقای پدر اومد براش تعریف کنم و بخندیم اما الان میگم این یکدونه رو سالم به جا کار برسونم کلی هنر کردم. 

باز برف اومد و من رویا پرداز شدم  . ایشالا هر چی خیره برامون پیش بیاد. خدایا شکرت که جوجه رو بمن بخشیدی خودت هم مواظبش باش