۲۶ روزگی

سلامممم.  بالاخره تونستم بیام به خونه مجازیم سر بزنم. دلم کلی برای اینجا و دوستهام و روزمرگیهام تنگ شده. این روزها کمی تا قسمتی بهمون سخت میگذره. کم خوابیدنها گریه های بی وقفه ولی در تموم این لحظه های سخت با عشق و علاقه زیاد طی میشه. بچه داری اصلا اون چیزی نبود که فکر میکردم اونها فقط فانتزی ها بودن تو واقعیت کمی پوستت کنده میشه دوران بارداریم با تموم سختیهاش از این یک ماه اول راحتتر بوده برام. امروز اخرین روزی که خونه مامانم میمونیم و شب میریم خونه خودمون قرار بود جمعه بریم اما تو این فاصله اقای شوهر ویروسی شدن و ما مجبور شدیم   بمونیم   و دوباره با مامانم شب بیداری بکشیم. تو این مدت یک عروسی رفتم که کوشان رو پیش مامانم گذاشتم اصلا جای نوزاد نبود . خالم از تهران اومده بودن که روز اول کلی برای کوشان ذوق کردن و کوشانم خوش اخلاق بود بغلشون رفت اما روز دوم اصلا اعصاب نداشت و فقط جیغ میزد و بغلم اویزوون بود اخر شب هم واقعا کلافم کرده بود اصلا دوست نداشتم بغلش کنم عصبی شده بودم. اما نصف شب که بهش شیر میدادم باهاش اشتی کردم دلم نمیومد باهاش قهر کنم بچم دلش درد میکرد . کوشان این روزها هوشیارتر شده سعی میکنه با چشم باهامون ارتباط برقرار کنه تو خواب میخنده بغض میکنه لبخند میزنه تند تند نفس میکشه تموم این کارها رو پشت سر هم انجام میده. عاشق اینم وقتی شیر میخوره و سیر میشه سفت بغلش میکنه و قلقلکش میدم و بغلم قایم میشه . صبحها قبل از اینکه کاملا بیدار شیم از روی تختش میارمش پیش خودم تو تخت و نیم ساعتی بغلم میخوابه. با تموم وجودم دوست دارم بغلش کنم و فقط مال خودم باشه

حسابی باهم اخت گرفتیم. زندگی بدون کوشان برامون بیمعنی شده. خدا جونم مواظبمون باش  کوشان رو حمایت کن.  

چون با موبایلم میام نت نمیتونم عکس بزارم رفتم خونمون حتما عکس میزارم.  یادم نرفته