روز موعود( پست طولانی)

سسسسسلام ما اومدیم و خدا رو شکر . 

روز زایمانم دوشنبه ۹۵/۴/۱۴. از هیجان زیادمون نتونستیم زیاد بخوابیم از ۶ صبح بیدار شدیم اخرین عکسهای دونفرمون رو گرفتیم و البته با حضور کوشان جونم. تا حاضر بشیم و بریم خونه مامانم ساعت ۸ صبح بود با دلی پر از امید و ته مانده استرس رفتیم بیمارستان و ساعت ۸/۳۰ اونجا بودیم  تا پذیرش بشم و با دکتر بیهوشی ملاقات کنم ازمایش خون بگیرن ساعت حدودهای ۱۰/۳۰ بود  که از اقای همسر جدا شدم و رفتم قسمت زایشگاه اما چون میخواستم از اقای شوهر خداحافظی کنم خودم زود تند سریع به عنوان اینکه گوشیم جا مونده رفتم پیش اقای شوهر و  چند تا عکس از اخرین دونفره هامون انداختیم و بعدش رفتم تو بخش با توجه به اینکه دکترم ساعت ۲ بعدازظهر میومد مجبور بودم تحمل کنم. هیجان استرس ترس از عمل احساس تنهایی تموم حسها رو اون موقع تجربه کردم. با خانمهای دیگه سرگرم بودم تا وقتی موقع عملم رسید حدود یک ساعت قبل از عمل برام سوند زدن که اصلا دوستش نداشتم و حس خوبی بهم نمیداد اما درد هم نداشت . وقتی منتظر بودم ببرنم تو اتاق اقای شوهر مامانم بابام همه کسایی که براشون مهم بودن با چشمهای نگرون منتظرم بودن و من باهاشون خداحاظی از راه دور کردم تو اون لحظه قلبم تو دهنم بود و حسابی گرمم شده بود  تموم صورتم خیس خیس بود. دکترم رو که دیدم ارومتر شدم و خیلی از استرسهام محو شدن . حدود ساعت ۳ بعدازظهر رفتم روی تخت عمل و داروی بیحسی برام تزریق شد همش به دکترم میگفتم من حس میکنم میدونم چیکار میکنید دکتر هم میخندید و میگفت اگر راست میگی پای راستت رو بیار بالا که مسلما من نتونستم. دیگه چیز خاصی رو حس نکردم تا یک فشارهایی روی قفسه سینه اوردن و فهمیدم کوشانم بدنیا اومد فقط صدای گریه هاش رو میشنیدم و تموم توجهم بهش بود دقیقا راس  ساعت ۱۵:۲۶ روز ۱۴ تیر کوشانم بدنیا اومد. دکتر کوشان رو نشونم داد اولش کلی گریه کرد تا باهاش حرف زدم و بهش گفتم عزیزم مامانی خوش اومدی اروم اروم شد و فقط گوش میداد . بعد از اون لحظه ها برام کندتر میرفت . فقط یادمه میگفتم من حالت تهوع دارم و برام ضد تهوع زدن که کارساز نبود . یادم نیست کی بردنم ریکاوری و چقدر اونجا بودم چون خیلی خیلی گیج بود حدودا ۵ بعدازظهر منتقلم کردن بخش  . بسختی روی تخت خوابوندنم  بدی موضوع این بود که نمیتونستم تکون بخورم و سرم رو باید ثابت نگه میداشتم. فقط کوشان رو از روی عکس میدیدم.  همه متفق الرای بودن کوشان شبیه منه هورا.  کلا روز سخت شیرینی بود به خاطر دریافت مسکنها خیلی متوجه دردها نبودم و خوشبختانه تماس پوستی من و کوشان باعث شد کوشان سریع شیر بخورد. و به این ترتیب اولین اغوش گرفتن کوشان بهترین زیباترین دلنواز ترین هم اغوشی بود .اما   مجبور بودم  تا سه شنبه صبح بی حرکت بمونم و نمیتونستم  با تموم وجودم کوشان رو بغل کنم . تا مرخص شیم ساعت۱ شد و اومدیم خونه. اما خونمون خیلی گرم بود و کوشان سرخ شد در حدی که عصرش رفتیم دکتر  و گفت کوشان گرماش شده و لباسهاش رو کلی کم کنید. البته بماند تو این فاصله من کلی گریه کردم تا خوابم برد 

ادامه دارد.....